De Volkskrant is een columnistenjacht begonnen. Liefhebbers van de jacht schrijven 250 woorden, het onderwerp staat vrij.
We lijken weer met een ruimtewedloop te zitten. Andere poppetjes, hetzelfde idee. De aarde is niet rond, het is een vicieuze cirkel.
Tijd om te landen
Kom je uit het buitenland dan noemt de Fransman je een ‘étrangér’, een vreemdeling, nog net geen buitenaards wezen. Ik mag gelukkig in mijn gastland blijven, met zo’n voorrecht kun je niet klagen, ook al heb ik een keer knal voor mijn kop gekregen. En soms wordt de vreemdeling zo hartelijk onthaald, dat het ook twee klappen hadden mogen zijn.
Absurd verslag over een reis in een gelukkig land met veel zelfmoordneiging..
Wie er gelijk is woont in een gelukkig land
van Jantes’ wet is wil.
Wie niet, die killt
zichzelf het liefst van kant…
(Wet van Jante; Scandinavische gedragscode)
Na jaren van lokale varkensslacht, voetbal op gele velden met paardenbloemen en playfarming op onze mini-boerderij ben ik diep doorgedrongen in de cultuur van mijn nieuwe Franse vaderland. Haalde ik vroeger vaak mijn neus op voor haar eigenaardigheden, steeds vaker verdedig ik de ‘qualité de vie’ waaraan de economie geofferd wordt en de on-economische koppigheid waar het land bekend om staat. Voor een econoom is dat een leerschool van pure winst; minder geld maar een gevoel van grote rijkdom. Ik zou deze Franse les graag aan de Schotten overbrengen.
Nederland was al sinds eeuwen met zichzelf verbonden, via wegen, water en gemeenschappelijke taal, toen het Franse heuvelland nog vooral bewoond werd door geïsoleerde stammen. Landmeters geraakten met moeite tot een volgend gehucht dat in kaart gebracht moest worden. Ze liepen vertragingen en soms rake klappen op. De stammen hadden een eigen taal, rechtspraak en beschermden de genen van de groep. 1)
De overwinning van het Front National, doet me denken aan die grote afgelegen gebieden, diep in de negentiende eeuw. En ook aan de honderden kleine wijnkastelen in het land, die vaak op de etiketten worden afgebeeld. Etiketten die de smaak van de wijn in het ongewisse laten.
In de volkskrant van 21 mei 2014
De Europese verkiezingen doen denken aan verkiezingen in Rusland; hoe men ook stemt, de uitslag verandert niets aan de dictaten die over het volk zullen neerdalen. Wie niet stemt, zoals Thierry Baudet, verandert daar net zo weinig aan als de Rus die thuis blijft en nog een borreltje neemt op de goede afloop. Met één verschil; voor een kritische Rus is er weinig hoop, maar voor Thierry Baudet en mijzelf is die er wel. Want wij hebben Frankrijk . Als iemand de Europese bezettingslegers kan verslaan is dat het Europese zwarte schaap waar we beiden een band mee hebben.
De aardpolen zijn verschoven. We hebben geen extremisten meer nodig om ons het leven zuur te maken, we kunnen het helemaal zelf. De mannen met bommen en baarden die wij zo vrezen zitten sinds kort op hun luie gat en kijken onderuit gezakt naar een wervelende show. Ze zien hoe westerlingen elkaar bestoken met leugens, hypocrise en bedreigingen.
