In de volkskrant van 25 mei 2013
We konden deze week weer even grinniken om de Franse kolder, het was een tijdje stil geweest. Terwijl we zagen hoe Dijsselbloem glimlachend de ‘Duidelijketaalprijs’ ontving vanwege zijn voorbeeldige Engels, kreeg de Franse minister van onderwijs Fioraso de bekende stortvloed van Franse protesten over zich heen na een wetsvoorstel voor één enkel procentje Engelstalige cursussen op haar universiteiten.
In het Frankrijk, waar mijn brood belegd wordt door onze vakantiegangers, leven het volk en de meeste bestuurders nog in het tijdperk van ‘How do you do, and how do you do your wife?’. Zelfs rondleidingen op lokale trekpleisters zijn soms alleen in de Franse taal.
Waarom zou ik, als worstelend ondernemer in Frankrijk, desondanks het liefst protesteren tegen méér Engels voor de Fransen? Waarom zou ik graag in het Frans een protest-chanson zingen over de Nederlandse minister van financieën?
Verscholen achter de duidelijke taal van Dijsselbloem zit een treurige boodschap, die een massale zoektocht door politie en vrijwilligers naar een alternatief rechtvaardigt. Want het is een boodschap die families en sociale levens verscheurt. Vraag het maar aan de Grieken.
In Griekenland zijn te veel familiebedrijven en deze zijn innoverend noch conncurrend, zo concludeerde de EU van Dijsselbloem. Wil Griekenland vooruit dan moet de bezem door deze cultuur, aldus de experts.
Lees ik zoiets dan beeld ik me van die grote families in, die tussen werkuren met vier generaties aan lange tafels in de zon olijven eten en wijn drinken. Een staartje van zo’n cultuur maak ik mee in Zuid-Frankrijk, waar een lunch van anderhalf uur geen uitzondering is. Veel vrije dagen, korte werkweken, allemaal een gruwel voor de ondernemer die in me zit. Maar ook al moest ik eigenlijk aan het werk, ik zou de uitstekende maaltijden, die vallen onder de Franse ‘joie de vivre’ (levensplezier) voor geen begrotingstekort ter wereld willen missen.
Moeten Griekse familiebedrijven en Franse lunches worden vervangen door de cultuur van efficiëntie en zelfvernietigende groei? De twee glazen rode wijn het middaguur zijn me wellicht naar het hoofd gestegen als ik de duidelijk sprekende Dijsselbloem niet begrijp. Ik zie iets moois waar ik als opgeleid econoom geen rekensom over zou willen maken en de experts zeggen dwingend dat het zo niet langer kan.
We hebben een nieuwe, orginele benadering nodig om onze problemen op te lossen en ook, als het even kan, te overleven op de lange termijn. Ik noem het ‘eigenheid’ en dat is wat Dijsselbloem ontbeert. Hij kwam uit het niets en werd uitstekend ontvangen door de andere vissen in de financiële school, maar ik zie vooral één pot nat.
Laat Frankrijk een voorbeeld zijn: heel anders kan ook goed te pruimen zijn. Ze is soms net zo moeilijk te verteren als een stoofpot met spek rond het middaguur, toch ben ik een voorstander van de Franse eigenheid. Van kazen die stinken of bewegen of allebei. Van stokbrood dat snel oud wordt en van chansons die jaren meegaan. Van een president die denkt dat hij een koning is en van socialisten in een maatpak. Van gezwam op de radio en hijgende zangeresjes die niet om aan te horen zijn. Weerstand tegen de Engelse taal maakt deel uit van een eigenheid die kan inspireren tot weerstand tegen de heerschappij van de eenheidsworsten. Die gaan ons namelijk niet uit de modder trekken.
Dat ondernemende jonge Fransen massaal vertrekken en van Londen de vijfde Franse stad maken is welbeschouwd een deel van de oplossing voor mijn nieuwe vaderland. Zij die vertrekken worden vanzelf vervangen door anderen die liever een goede blauwe schimmelkaas hebben dan een smakeloze eenheidsworst die te lang gelegen heeft.
Toeristen in Frankrijk verstaan misschien niet wat de gids vertelt, maar ze krijgen er wel mooie dingen voor in de plaats die je nergens anders vindt.
En als Fioroso ècht wil dat de Fransen leren om Engels te spreken, dan hoeft ze maar één ding te doen en dat is ze het te verbieden.
Met de Hollandse Slag 
Mooi stuk weer! Voor we het weten zijn we allemaal op geld beluste BigMacs… De Dijsselbloemen van deze wereld snappen het niet en gaan het niet snappen ook naar ik vrees.
Bravo! Na het stukje in de VK naar je site gezapt. Weg de saucisse unique.
Ruurd, Annecy.
Super mooi geschreven en nagel op de kop ook nog! Sometimes our minds burp little jewels – this is one!
Kudos, Alex!
Helemaal met je eens!
Leuke reaktie op Nederlanders.fr van Theodora :
Ik heb me er altijd over verbaasd en een beetje aan geërgerd dat Fransen niet vanaf de lagere school al Engels leren, dat er een speciale commissie bestaat om engelse computer- en internetwoorden in het Frans te vertalen en dat áls Fransen al Engels spreken het compleet onverstaanbaar is. Maar Alexander, jouw geweldige bijdrage deed me hartelijk lachen en ik ben blij het ook eens van een andere kant te kunnen bekijken. Door toedoen van een econoom nog wel. Je brengt m’n opinie zowaar aan het wankelen. Dank je wel!
Het enige stuk in de Volkskrant dat de treurigheid van een verregend voorjaar een vleugje zon geeft. Geeft het door.
Wat een heerlijk vleugje zon in de Volkskrant op deze regenachtige zaterdag. Helemaal mee eens.
Heerlijk dat er nog een econoom is die wel begrijpt waar het om gaat. Chapeau.
Ja, een mooi artikel. Ik ben het er ook wel mee eens dat de Franse radiozenders aan een percentage gebonden zijn wat het draaien van buitenlandse (lees: Engelstalige) muziek betreft, en dat er door de megasupers die buiten het centrum zijn gesitueerd geen Zeeman en Blokker en Hema in de kleine stadscentra doordringen. En, als je het van de andere kant bekijkt, is het ook nog eens zo dat dat eiland in het westen, dat geen lid wil worden van de EU, ook zijn eigen protectionistische maatregelen treft (en geen lekker biertje kan tappen, laat staan…!).
Dus, (ook) wat mij betreft: weg met de globalisering. Ik ga een cursus Catalaans doen – let wel: Frans-Catalaans.
Met plezier gelezen! Maar toch blijf ik maar denken, is die weerstand tegen de Engelse taal of andere culturen in het algemeen wel een vorm van “eigenheid”? Afgelopen weekend weer meer dan 200.000 Fransen op de been om te protesteren tegen het homohuwelijk, terwijl de wet al is aan genomen. Ook bij aangekondigde hervormingen in het hopeloos verouderde schoolsysteem staan de halve Franse bevolking op zijn achterste benen. Allemaal weerstand.
Het lijkt mij dan ook meer angst voor het nieuwe en het onbekende dan eigenheid. Het zou Frankrijk volgens mij juist goed om zich open te stellen voor nieuwe invloeden van buitenaf en dan te merken dat dat niet meteen leidt tot het verlies van de identiteit of eigenheid hoe je het ook wil noemen. Integendeel, een verrijking van de bestaande cultuur.
Die lekkere worst die bestaat ook echt nog wel als de nieuwe generatie Fransen het verder brengt dan “How do you do..?”
Met je eens hoor, Els, weerstand tegen verandering sec kan veel verklaren. Misschien zie ik soms charme in misplaatste weerstand door het gebrek aan weerstand elders. Men trekt tenminste de bek nog open.
Waar de afkeer van verandering vandaan komt…. ? Dat is een ei dat je niet zomaar uitbroedt.
Enneh, je pense, die lekkere worst verdwijnt pas van supermarkt naar speciaalzaak als wij dood zijn.
Tuurlijk heeft iedereen het recht om zelf zijn/haar geluk en gezapigheid te kiezen. Er gaat niets boven gekozen ledigheid. Maar ook de peáge moet worden betaald: verwacht niet dat een ander de rekening betaalt.