De zomer in mijn oude vaderland lijkt een vroege dood gestorven, de natie is ondergedompeld in een vloeibare rouw die dagelijks de sloten en meren vult. Een land van afhangende schouders. Ik heb te doen met mijn oude landgenoten en zou graag een paar van onze domme boertjes sturen om het land te redden.

We hadden het geluk om in een dorpje te landen waar boerenfamilies op het erf nog hun varken slachtten. Dat kwam goed uit, we wilden zelf ook varkens en dat slachten moest ik leren. We kwamen terecht bij wat mijn leermeester zou worden. Even bleven zijn armen stug over elkaar, maar al snel gingen ze wijd open.
Na een keer meekijken hanteer ik wat later die tweede winter zelf het slagersmes. De eerste keer doe je maar wat, de tweede keer maak je een paar goede sneden en de derde keer wil je het echt beter doen. Onwennig werk ik door dat derde varken heen als ik plots de draad kwijt ben. Ik sta met een stuk slokdarm in mijn ene hand en een glibberig mes in mijn andere, mijn hoofd half in de buikholte van het dode dier, maar in welke richting ik verder snijden moet, het is me ontschoten. Mijn gepensioneerde leermeester is net wat verderop met een varkensonderdeel bezig. Twee mannen houden het dier voor me open, dat gaat heel beschaafd met een vinger door het vel. Achteloos kletsen de twee over de jacht van de dag ervoor, dat openhouden is al tientallen jaren één van hun taken.

Ik kruip uit de buikholte tevoorschijn en vraag: ‘en nu Jean? Moet de slokdarm eerst of moet ik juist naar boven om de ribben door te hakken?’.
De twee kijken elkaar verschrikt aan.
‘Geen idee’, zegt de één.
‘Al sla je me dood’, zegt de ander.
Ze hebben er bij honderd varkens met hun neus bovenop gestaan, maar hoe je snijden moet, ze hebben geen idee. Het heeft iets doms als je niet verder kijkt dan je neus lang is. Zo zijn wij niet. Wij willen alles weten en zeggen al snel hoe het beter kan.

Eén van de varkens-openhouders, Tonton (oompje) jaagt in het slachtseizoen op wilde zwijnen, het bloed vloeit hier rijkelijk in de wintermaanden. Op een dag staat hij tijdens de drijfjacht langs de weg geposteerd. Het werk van uren door vele mannen met grote meuten jachthonden wordt afgerond door de man die het vluchtende everzwijn opwacht. Tonton staat met zijn geweer in de arm over de velden te turen. En ja hoor, in de verte verschijnt een zwijn en het rent recht op hem af. Tonton legt aan, het beest zal vlak langs hem komen. Tonton wacht op het juiste moment, het zwijn nadert de weg, nog heel even…. en dan…. hij haalt de trekker over.
‘KLIK’. Het zwijn kijkt even op en aarzelt.
Nog een keer.
‘KLIK’.
Dan ontsnapt het beest uit zijn omcirkeling en maakt dat de ochtend verspild is.
Tonton opent zijn dubbelloops: ‘Merde, mijn geweer vanochtend niet geladen!’.
De week erna zijn de reeën aan de beurt. Tonton staat weer met zijn geweer op zijn post en verdomd als het niet waar is: een hert nadert en rent, veel rapper dan dat zwijn, zijn kant op. Tonton legt aan. Maar wacht eens even… Heb ik mijn geweer wel geladen? Snel opent hij de dubbelloops. ‘Gelukkig, twee kogels’, zegt hij opgelucht en legt het ding weer tegen zijn schouder. Maar waar is nou dat reetje gebleven? Het is nergens te bekennen en het speelt die avond een potje boerenbridge met het everzwijn.
Zo dom zijn wij niet, wij hadden wel drie keer in de loop gekeken.

Na twee jaar in de kont van Frankrijk vraagt een vriend: ‘door wie wordt je hier geïnspireerd?’.
Ik hoef niet lang na te denken.
‘De boertjes’, zeg ik.
‘Oh ja joh?’, zegt hij verbaasd. Ik vertel over het hooien en over de droogte.

Als je hebt gezaaid wil je dat het een beetje regent, langdurige droogte is funest. Als je nog een groentje bent gaat dat zo: je kijkt op internet naar het weerbericht. Geen regen. Je doet een klusje. Je kijkt op een andere website. En daarna weer bij de eerste. Nog steeds geen regen. Als het lang duurt bel je de agrarische weerdienst. Je wil alles weten. Je loopt de akker op, is er al wat te zien ?
Zo doen de boertjes het niet. Die repareren een hek of ruimen de zolder op. De mensen worden heel oud in deze streek.

Als je wil hooien moet het een paar dagen warm zijn. Soms komt de warmte vroeg, dan moet je in mei al aan de slag, ik miste er eens een bruimoft door. Maar dit jaar wilde ook bij ons de zon niet komen. Het regende steeds tussendoor en verregende hooi, dat hadden we al eens gehad.

Dus er was geonoeg reden voor grote onrust, het werd zelfs juli maar toch, en dan lach ik, het was een makkie. Ik ben tien jaar verder een beetje een boertje geworden. Nog niet volleerd, maar het gaat stukken beter. Wat komt dat komt. Je kunt er toch niets aan veranderen. Ik heb niet eens naar het weerbericht gekeken, ik heb de zolder opgeruimd.

Gister kreeg ik een mailtje van de familie van G. uit R. die over twee weken bij ons op vakantie komt. Het was een wanhoopsmail. ‘Hoe is het weer daar en wat is de voorspelling?’. Want het regende zo in Nederland. Het regende ook bij ons, maar dat zei ik niet. ‘Het is hier licht bewolkt en aangenaam’, antwoordde ik, zouden die arme mensen niets hebben om eens lekker op te ruimen, een vliering of zo? Ik vergat zelfs wat voor druktemaker ik zelf was, nog niet zo lang geleden, en vroeg me af , nadat ik op ‘verzenden’ had gedrukt, waarom de mensen zo ontzettend dom bezig zijn als het klote-weer is.